Φράσεις που μου τη σπάνε #8: Η σεβασμιότατη άποψή μου

Έχετε παρατηρήσει οτι όποτε θίγουμε ένα controversial (όπως λέμε στο χωριό μου) θέμα, που αναμένεται να προκαλέσει διαφωνίες, η αντίδραση κάποιου θα είναι να μας αποστομώσει με μια ατάκα του τύπου

"Άποψή σου, και είναι σεβαστή"

Θα αναλύσω αυτή τη φράση επιστημονικά σε δύο μέρη.

Πρώτα πρώτα η σημείωση του προφανούς. Το οτι είπα οτι η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι φόλα, είναι (ω της εκπλήξεως) άποψή μου, και όχι πχ του γιου του μάυρου του αετού, του Φούφουτου ή του Τζων Σμίθ. Θα έλεγα οτι είναι απόδειξη οτι ο συνομιλητής μας δεν έχει μυωπία ή αλτζχάιμερ και όντως αναγνωρίζει οτι εγώ είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος που μιλάει με τη φωνή μου καθώς και οτι αμφιβάλει οτι ο Φούφουτος έχει μπει στο μυαλό μου σαν να είμαι ο Μάλκοβιτς και μιλάω εκ μέρους του.

Κάποιοι βέβαια κάνουν κατάχρηση αυτής της ατάκας σε σημείο διαλογικού ρύπου. Σε ένα φόρουμ που συζητούσαν πολιτική, πετάγεται ένας παπάρας και τί λέει προκειμένου να διαφωνήσει με έναν άλλον; Κάνει quote το μήνυμα του άλλου και επισημαίνει:

"Κι όλα αυτά, υπενθυμίζουμε, είναι αποκλειστικά η άποψή σου και μόνο."

Αυτή λοιπόν η δήλωση του προφανούς ήταν η συγκλονιστική "συνεισφορά" του στο διάλογο.

Στην ουσία βέβαια ο συνομιλιτής προσπαθεί με κάπως αποτυχημένο τρόπο να μας πει ευγενικά "αυτό που λές είναι απλα η λάθος άποψή σου την οποια την έχεις μόνο εσύ ο γραφικός και οχι εμείς οι υπόλοιποι φυσιολογικοί μάγκες". Αν πιστεύει λοιπόν το οτι επειδή είναι η άποψή μας, όχι των άλλων, και οτι είναι λάθος, γιατί δεν έχει τα αρχίδια να μας το πει κατάμουτρα;

Και προχωράω στο δεύτερο μέρος.


Το οτι η αποψή μας είναι σεβαστή είναι άλλο ένα πράγμα που μου τη σπάει και είναι εξίσου αυτονόητο, απο τη στιγμή που δεν έχουμε χούντα, μεσαίωνα ή κάποιο θεοκρατικό καθεστώς. Σεβασμός στην άποψη του άλλου σημαίνει οτι μπορώ να λέω οτι ο Σπάιντερμαν είναι πιο δυνατός απο τον Γιου-γκι-Ο χωρίς να έχει ο άλλος δικαίωμα να με κρεμάσει ανάποδα και να με μαστιγώσει για να υποστηρίξω τον Γιου-γκι-Ο. Απο κει και πέρα όμως τι;

Πίσω απο τα γράμματα βέβαια σημαίνει το εξής: "λες πίπες και παπαριές αλλά εγώ είμαι μάγκας, ανώτερος χαρακτήρας και δημοκράτης και σου του υπενθυμίζω λέγοντας οτι ανέχομαι το παραλήρημά σου χωρίς να σου πω βούλωσε την τρύπα σου"
 
Υπενθυμίζω στους κυρίους "ανώτερους χαρακτήρες" οτι ο σκοπός σε ένα διάλογο δεν είναι να αποδείξουμε οτι η άποψή μας είναι σεβαστή, που είναι εξ ορισμού, αλλά να μας ακούσει ο άλλος και να αποδείξουμε οτι δε λεμε μαλακίες. Στον πραγματικό διάλογο μιλάμε όχι για να τιμήσουμε τη Δημοκρατία, αλλά για να μας ακούσει αυτός που έχει αντίθετη άποψη, και άμα θέλει να το ξανασκεφτεί. Έτσι σέβεται πραγματικά την άποψή μας.

Αλλά ο υποκειμενισμός είναι τόσο έντονος πλέον που είναι απαράδεκτο έστω και να σκεφτείς οτι μπορει να επηρρεάσεις την άποψη του άλλου. Η πολιτικά ορθή ανταλλαγή απόψεων μη χέσω, έχει καταντήσει "πινγκ-πονγκ απόψεων": μιλάμε μόνο για να μιλήσουμε επειδή οι απόψεις μας είναι "σεβαστές". Κατά τα άλλα μιλάμε χωρίς να μας ακούει κανένας, χωρίς να ακούμε κανένα, χωρίς ποτέ να ξανασκεφτούμε αυτά που ακούσαμε και στο τέλος να έχουμε την ίδια ακριβώς γνώμη που είχαμε πριν το διάλογο, σα να μη έγινε ποτέ.

Γιατί... μη ξεχνάμε, αν αλλάξουμε γνώμη, ο άλλος είναι φασίστας!