Πάλι όταν ήμαστα μικλά παιζάκια, και ζούσαμε μέσα στην αθωότητα και ανεμελιά του σχολείου, των διαβασμάτων, των φροντιστηρίων, του ωδείου, του μπαλέτου, των ιδιαιτέρων κλπ ε, πώς να το κάνουμε.... πότε πότε δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας.
Φυσικά για αυτό υπήρχε κάποια εξήγηση. Απο την πιο προφανή (βλ. άλλες προταιρεότητες [βλ. παιχνίδι]) μέχρι την πιο ουσιαστική.
Θα γίνω πιο σαφής σε αυτό το "ουσιαστική": ας είμαστε ειλικρινείς, έχουμε ένα σάρκινο εγκέφαλο και όχι οργκανάιζερ. Με άλλα λόγια "άνθρωποι είμαστε" ή με άλλα λόγια "ένα μυαλό είναι αυτό". Πάμε λοιπόν το πρωί της Πέμπτης ας πούμε, σχολείο, και εκεί που πιστεύεις οτι είσαι διαβασμένος πχ στα Αρχαία και έχεις μάθει φαρσί το μονόλογο του Κρέοντα, ξαφνικά η πραγματικότητα σε γειώνει.
Δεν είχες να μάθεις μόνο το μονόλογο του Κρέοντα. Εκεί που είχες βάλει σημείωση τελευταία φορά, έπρεπε να πηδήξεις 3 σελίδες και να μάθεις μετά το μπινελίκι του Κρέοντα προς τον Τειρεσία. Α ναι! σαν μια ανάμνηση απο ένα παράλληλο σύμπαν ή κάποιο ταξίδι στο χρόνο, θυμάσαι οτι ο προφέσσορας σας είπε να κάνετε κατ εξαίρεση αυτό το πήδημα. Θυμάσαι καθαρά οτι ο εναλλακτικός εαυτός σου, είχε βάλει μια άλλη επιπρόσθετη σημείωση σε εκείνο το σημείο 3 σελίδες μετά. Τώρα πλέον το βλέπεις! Αλλα θα ορκιζόσουν οτι στο primary universe στο οποίο ζούσες μέχρι χτες που έκανες το διάβασμα, δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, και δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνεις το πήδημα και να δεις τη σημείωση. Έτσι δεν την είδες ποτέ.
Όταν όμως είσαι άτυχος και σε εξετάσει, ακολουθεί αυτός ο διάλογος ο οποίος σε όλους μας θυμίζει κάτι.
- Γιατί παιδί μου δεν διάβασες το σημείο με τον Τειρεσία;
- Εεε... το... το ξέχασα κύριε
- Έφαγες χτές;
- Ορίστε;
- Ρωτάω αν έφαγες χτες
- Ε, ναι κύριε
- Να φας δεν ξέχασες!
Ο προφέσσορας, πολύ σωστά, μας λέει οτι οποιοσδήποτε - ανώτερος απο αμοιβάδα - ζωντανός οργανισμός "θυμάται" να ικανοποιήσει βασικές οργανικές ανάγκες επιβίωσης, και που ακόμα και να τις ξεχάσει, θα του τις θυμήσει κάποιος άλλος (πχ. "Βασιλάαααακη! Έλα να φας παιδί μου!").
Όποιος λοιπόν μπορεί να θυμηθεί να ικανοποιήσει μια τέτοια ανάγκη, εννοείται οτι μπορεί πολύ εύκολα, αυτονόητα, και ενστικτωδώς, σα να είναι δεύτερή του φύση, να θυμάται οτι πριν 7 μέρες (αφού έχουν μεσολαβήσει 7 ύπνοι, ένα σαββατοκύριακο, 14 πήγαινέλα απο και προς το σπίτι, 49 ώρες σχολείο, 10 διαφορετικά μαθήματα 2-3 διαγωνίσματα, 2 ξένες γλώσσες, 4 φροντιστήρια και διάβασμα 5 άλλων μαθημάτων χτες το βράδυ), σε κάποια τυχαία και "σημαντική" για τη ζωή του στιγμή, κάβλωσε στον τάδε προφέσσορα οτι αυτή τη φορά κατ' εξαίρεση δεν θα είχαν συνεχόμενο κείμενο, αλλά θα πηδούσαν 3 σελίδες για να συνεχίσουν.
Φυσικά. Αλλά εκείνη τη στιγμή βρισκόμαστε στο χείλος της ρόμπας (μας κοιτάζει και η όμορφη Μαριαντζελίνα [ή άλλο καβλωτικό κοριτσίστικο όνομα της προτίμησής σας] απο το πιο πίσω θρανίο και γελάει) και μας φαίνεται οτι ο προφέσσορας μας έχει pwnάρει με το πιο λογικό και πετυχημένο επιχείρημα του κόσμου. Μας έχει στριμώξει στον παροιμιώδη τοίχο της παροιμιώδους Cloud City και σαν παροιμιώδης Darth Vader είναι έτοιμος να ρίξει την παροιμιώδη χαριστική βολή με το παροιμιώδες Lightsaber.
Κάτι μέσα μας έχει βραχυκυκλώσει. Η λογική μας διαμαρτύρεται. Ξέρουμε οτι κάτι δεν πάει καλά. Οτι κάπου υπάρχει τρύπα πιο μεγάλη απο τη μουνότρυπα της Kayden Kross. Αλλά δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τί στο μπούτσο είναι αυτό που δεν πάει καλά.
Με απλά λόγια, δεν μας έρχεται στο μυαλό οτι το φαγητό δεν ξεχνιέται επειδή είναι λίιιιιγο πιο ζωτική και φυσιολογική διαδικασία ενώ το να θυμόμαστε κάθε λεπτομερεια πριν 7 μέρες δεν είναι.
Χαμηλώνουμε το βλέμμα, μετράμε τα δευτερόλεπτα, και περιμένουμε τον προφέσσορα να ξεθυμάνει και να ασχοληθεί με την επόμενη μαλακία του μαθήματος.
Βέβαια δεν είναι αυτή η μόνη περίπτωση που οι δάσκαλοι βραχυκυκλώνουν τους νευρώνες της λογικής μας. Έπεσε σύρμα απο το Βασιλάκη να κάνουμε κάποια σκανταλιά; Τολμήσαμε να την κάνουμε; Το αναφέραμε στο δάσκαλο; Ε, θα μας "αποδείξει" το παράλογο της σκανταλιάς μας με την εξίσου "λογική" παρομοίωση "Αν σου έλεγε ο Βασιλάκης να πηδήξεις απο το παράθυρο, θα πήδαγες"; Αγνοώντας φυσικά οτι η σκανταλιά που κάναμε με το Βασιλάκη δεν αποτελεί μοιραία once-in-a-lifetime πράξη, και ούτε αντιβαίνει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάποιου έμβιου οργανισμού.
Χρόνια μετά θα εμπλακούμε σε κάποια επιχειρηματολογία. Κάποιος που διαφωνεί μαζί μας pwnάρει απλά με την απάντηση "ατυχής σύγκριση". Και θα πούμε "Α, ναι ρε γαμώτο, αυτό έπρεπε να του πω του καριόλη του δάσκαλου!"
Φυσικά για αυτό υπήρχε κάποια εξήγηση. Απο την πιο προφανή (βλ. άλλες προταιρεότητες [βλ. παιχνίδι]) μέχρι την πιο ουσιαστική.
Θα γίνω πιο σαφής σε αυτό το "ουσιαστική": ας είμαστε ειλικρινείς, έχουμε ένα σάρκινο εγκέφαλο και όχι οργκανάιζερ. Με άλλα λόγια "άνθρωποι είμαστε" ή με άλλα λόγια "ένα μυαλό είναι αυτό". Πάμε λοιπόν το πρωί της Πέμπτης ας πούμε, σχολείο, και εκεί που πιστεύεις οτι είσαι διαβασμένος πχ στα Αρχαία και έχεις μάθει φαρσί το μονόλογο του Κρέοντα, ξαφνικά η πραγματικότητα σε γειώνει.
Δεν είχες να μάθεις μόνο το μονόλογο του Κρέοντα. Εκεί που είχες βάλει σημείωση τελευταία φορά, έπρεπε να πηδήξεις 3 σελίδες και να μάθεις μετά το μπινελίκι του Κρέοντα προς τον Τειρεσία. Α ναι! σαν μια ανάμνηση απο ένα παράλληλο σύμπαν ή κάποιο ταξίδι στο χρόνο, θυμάσαι οτι ο προφέσσορας σας είπε να κάνετε κατ εξαίρεση αυτό το πήδημα. Θυμάσαι καθαρά οτι ο εναλλακτικός εαυτός σου, είχε βάλει μια άλλη επιπρόσθετη σημείωση σε εκείνο το σημείο 3 σελίδες μετά. Τώρα πλέον το βλέπεις! Αλλα θα ορκιζόσουν οτι στο primary universe στο οποίο ζούσες μέχρι χτες που έκανες το διάβασμα, δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, και δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνεις το πήδημα και να δεις τη σημείωση. Έτσι δεν την είδες ποτέ.
Όταν όμως είσαι άτυχος και σε εξετάσει, ακολουθεί αυτός ο διάλογος ο οποίος σε όλους μας θυμίζει κάτι.
- Γιατί παιδί μου δεν διάβασες το σημείο με τον Τειρεσία;
- Εεε... το... το ξέχασα κύριε
- Έφαγες χτές;
- Ορίστε;
- Ρωτάω αν έφαγες χτες
- Ε, ναι κύριε
- Να φας δεν ξέχασες!
Ο προφέσσορας, πολύ σωστά, μας λέει οτι οποιοσδήποτε - ανώτερος απο αμοιβάδα - ζωντανός οργανισμός "θυμάται" να ικανοποιήσει βασικές οργανικές ανάγκες επιβίωσης, και που ακόμα και να τις ξεχάσει, θα του τις θυμήσει κάποιος άλλος (πχ. "Βασιλάαααακη! Έλα να φας παιδί μου!").
Όποιος λοιπόν μπορεί να θυμηθεί να ικανοποιήσει μια τέτοια ανάγκη, εννοείται οτι μπορεί πολύ εύκολα, αυτονόητα, και ενστικτωδώς, σα να είναι δεύτερή του φύση, να θυμάται οτι πριν 7 μέρες (αφού έχουν μεσολαβήσει 7 ύπνοι, ένα σαββατοκύριακο, 14 πήγαινέλα απο και προς το σπίτι, 49 ώρες σχολείο, 10 διαφορετικά μαθήματα 2-3 διαγωνίσματα, 2 ξένες γλώσσες, 4 φροντιστήρια και διάβασμα 5 άλλων μαθημάτων χτες το βράδυ), σε κάποια τυχαία και "σημαντική" για τη ζωή του στιγμή, κάβλωσε στον τάδε προφέσσορα οτι αυτή τη φορά κατ' εξαίρεση δεν θα είχαν συνεχόμενο κείμενο, αλλά θα πηδούσαν 3 σελίδες για να συνεχίσουν.
Φυσικά. Αλλά εκείνη τη στιγμή βρισκόμαστε στο χείλος της ρόμπας (μας κοιτάζει και η όμορφη Μαριαντζελίνα [ή άλλο καβλωτικό κοριτσίστικο όνομα της προτίμησής σας] απο το πιο πίσω θρανίο και γελάει) και μας φαίνεται οτι ο προφέσσορας μας έχει pwnάρει με το πιο λογικό και πετυχημένο επιχείρημα του κόσμου. Μας έχει στριμώξει στον παροιμιώδη τοίχο της παροιμιώδους Cloud City και σαν παροιμιώδης Darth Vader είναι έτοιμος να ρίξει την παροιμιώδη χαριστική βολή με το παροιμιώδες Lightsaber.
Κάτι μέσα μας έχει βραχυκυκλώσει. Η λογική μας διαμαρτύρεται. Ξέρουμε οτι κάτι δεν πάει καλά. Οτι κάπου υπάρχει τρύπα πιο μεγάλη απο τη μουνότρυπα της Kayden Kross. Αλλά δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τί στο μπούτσο είναι αυτό που δεν πάει καλά.
Με απλά λόγια, δεν μας έρχεται στο μυαλό οτι το φαγητό δεν ξεχνιέται επειδή είναι λίιιιιγο πιο ζωτική και φυσιολογική διαδικασία ενώ το να θυμόμαστε κάθε λεπτομερεια πριν 7 μέρες δεν είναι.
Χαμηλώνουμε το βλέμμα, μετράμε τα δευτερόλεπτα, και περιμένουμε τον προφέσσορα να ξεθυμάνει και να ασχοληθεί με την επόμενη μαλακία του μαθήματος.
Βέβαια δεν είναι αυτή η μόνη περίπτωση που οι δάσκαλοι βραχυκυκλώνουν τους νευρώνες της λογικής μας. Έπεσε σύρμα απο το Βασιλάκη να κάνουμε κάποια σκανταλιά; Τολμήσαμε να την κάνουμε; Το αναφέραμε στο δάσκαλο; Ε, θα μας "αποδείξει" το παράλογο της σκανταλιάς μας με την εξίσου "λογική" παρομοίωση "Αν σου έλεγε ο Βασιλάκης να πηδήξεις απο το παράθυρο, θα πήδαγες"; Αγνοώντας φυσικά οτι η σκανταλιά που κάναμε με το Βασιλάκη δεν αποτελεί μοιραία once-in-a-lifetime πράξη, και ούτε αντιβαίνει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάποιου έμβιου οργανισμού.
Χρόνια μετά θα εμπλακούμε σε κάποια επιχειρηματολογία. Κάποιος που διαφωνεί μαζί μας pwnάρει απλά με την απάντηση "ατυχής σύγκριση". Και θα πούμε "Α, ναι ρε γαμώτο, αυτό έπρεπε να του πω του καριόλη του δάσκαλου!"
