Φράσεις που μου τη σπάνε #10: Μαζί τα φάγαμε

Το βλογ μετά απο ένα χρόνο ύπαρξης ωρίμασε και ως απόδειξη πρώτη φορά θα κάνω κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Αλλά επειδή παραμένω και μαλάκας, το κάνω καθυστερημένα.

Όταν λοιπόν μας φορτώσανε την κρίση, ως συνέπεια της επι 37 χρόνων ανομίας και δικοματισμού, αρχίσανε να κυκλοφορούν στα χαζο-βλόγια, στα chain mail, στα φόρουμ και στα πόρταλ, συγκινητικά κειμενάκια, και σχόλια αυτοκριτικής και γενικώς αυτομαστίγωμα, οτι φταίμε, οτι ευθυνόμαστε, οτι τα φάγαμε μαζί και οτι όλοι είμαστε λαμόγια, όπως επιβεβαίωσε και γνωστός πολιτικός.

Αυτή βέβαια η πολιτικώς ορθή μεγαλωσύνη μας εμφανίζεται όποτε γίνεται κάποια καταστροφή. Και με τις φωτιές της Πάρνηθας το 2007 πάλι "όλοι φταίμε, όλοι είμαστε υπεύθυνοι, η αδιαφορία μας" κλπ κλπ

Φυσικά και η χώρα αποτελείται απο λαμόγια, κομπιναδόρους, τεμπέληδες και ανεύθυνους, και στην καλύτερη περίπτωση τα λεφτά απο τις λαμογιές σκορπίστηκαν και πήγαν σε όλο το λαό, λίγο ή πολύ στον καθένα. Αλλά αυτή η πραγματικότητα έχει τεράστια απόσταση απο αυτό που θένε να πείσουν τον κόσμο τα βλογοπαίδια. Βλέπεις νέους και 16χρονα τσουτσέκια να γλύφουν την καπότα με γεύση "Αυτοκριτική" και να αναμασάνε το "όλοι δώσαμε φακελάκι" στα πλαίσια του politically correct και του σαβουάρ βιβρ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και να θέλουν να συμπαρασύρουν όποιον περπατά και αναπνέει στη συνενοχή. Καταμερισμός ευθύνης λοιπόν, αφού "όλοι" τα φάγαμε, "όλοι" είμαστε λαμόγια, και πρέπει να σηκώσουμε τις αμαρτίες αυτών που ψηφίζει η πλειοψηφία. Λες και είμαστε κηδεμόνες τους... λες και μια ψήφος μεσα στα 10.000.000 καθιστά εμένα ή εσένα υπεύθυνο για αυτά που αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς... λες και μαζευτήκαμε 4.000.000 νοματαίοι σε ένα δωμάτιο και ως συνένοχοι είπαμε "ας βγάλουμε τον τάδε στην εξουσία να μας τα φάει".

Για να κάνουμε μια επανάληψη

ΛΑΟΣ <=> ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ

ΚΡΑΤΟΣ <=> ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ/ΔΗΜΟΣΙΟ

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ≠ ΚΡΑΤΟΣ

Σημειώνω οτι δεν λέω οτι πρέπει να "αντισταθούμε" ή να είμαστε παράνομοι. Αφού όλοι θα πληρώσουμε, θέλουμε δε θέλουμε, και οι πραγματικοί ένοχοι δεν θα πληρώσουν, το θέμα του φταιξίματος είναι καθαρά φιλολογικό και ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Απο κει και πέρα αν πιστεύουν λοιπόν οι βλογερς οτι κληρονόμησαν τις αμαρτίες των γονιών τους ωστε να τους αξίζει ισόβια εργασία χωρίς σύνταξη ή ποιότητα ζωής, ας είναι. Όμως αυτή η μόδα της αυτοκριτικής μου σπάει τα νεύρα και με προσβάλλει!

Ουδείς αναμάρτητος, αλλά θέλω να υπενθυμίσω στα πολιτικώς ορθά τσουτσέκια της αυτοκριτικής, οτι υπάρχουν άνθρωποι που δούλευαν όλη τους τη ζωή και ποτέ δεν έκλεψαν. Δεν ξέρω πόσοι είναι, ούτε τα ονόματά τους, αλλά θέλουν δε θέλουν θα ζήσουν με 500 ευρώ, σε αντίθεση με κάποιους πολιτικούς. Όσο τα τσουτσέκια των βλογίων κάνουν επίδειξη ανωτερότητας και αυτοκριτικής επειδή το μπακάλικο του πατέρα τους δεν έκοψε απόδειξη, οι πραγματικοί υπεύθυνοι που δε λένε κουβέντα, έκλεψαν εκατομμύρια και δε θα στερηθούν τίποτα. Άλλωστε αυτός ο ηρωικός "καταμερισμός συλλογικής ευθύνης" που επιδεικνύουν βολεύει τους πραγματικούς ενόχους.

Σας έχω νέα, μάγκες. Στο νιονιό μας υπάρχει ένας μηχανισμός που λέγεται γνωστική παραφωνία (κατα το Google translate) και ενεργοποιείται όταν η ύπαρξή μας απειλείται απο κάποια ασυνέπεια. Όταν δούμε οτι κάτι δεν είναι όπως "πρέπει", η αντίληψη και η συμπεριφορά μας αλλάζουν, προκειμένου να το εξηγήσουν. Όπως η αλεπού κατάλαβε οτι τα σταφύλια είναι σάπια επειδή δεν μπορούσε να τα πιάσει, έτσι και εμείς οταν συνειδητοποιήσαμε οτι οι πραγματικοί ένοχοι είναι αόρατοι, χαμένοι, δεν θα τιμωρηθούν, ως αντίδραση δημιουργούμε τύψεις ωστε να συνάδουν με την "τιμωρία" που μας φόρτωσαν.

(Κι άλλη επιστημονική ανάλυση. Γάμησα πάλι)

Θα μου πείτε τώρα, οτι το σύστημα του πολιτεύματός μας δεν "βλέπει" ποιός έκανε τί για να αποδώσει ευθύνες. Όλος ο λαός έχει τις ίδιες υποχρεώσεις και δεν σε ρωτάει αν δέχεσαι ή ψήφισες την κυβέρνηση για να σου επιβάλει τον νόμο που ψήφισε. Στο μαλακισμένο "μυαλό" του πολιτεύμτος, τα καλά και τα άσχημα υποτίθεται οτι γίνονται από όλους για όλους. Στον ενήλικο κόσμο του ώριμου πολίτη, όταν σου λένε να πληρώσεις επειδή φταις, δεν λες "ναι, αλλά αυτός φταίει πιο πολύ" σαν παιδάκι δημοτικού.

Αυτο ομως έχει μόνο θεωρητική υπόσταση και απέχει απο την πραγματικότητα. Υπάρχει κανένας νόμος που λέει οτι είμαι υπόλογος για το αν ο αδελφός μου παίρνει ναρκωτικά; Τότε γιατί είμαι υπόλογος για το τί έκανε αυτός που ψήφισα;

Ισχυουν χιλιοι παραγοντες στην πράξη και δεν εχει προβλεψει το σύνταγμα και το πολιτευμα.

• Κατηγορείτε τους εαυτούς σας οτι δεν μιλούσατε και δεν αντιδρούσατε ενώ τα βλέπατε όλα αυτα, οποτε σας αξίζουν όσα υποστούμε. Πώς όμως ρε μαλάκες θα αντιδράσετε σε ένα καθεστός μέσα στο οπίο γεννηθήκαμε και θεωρούμε φυσιολογικό; Το οτι ο Υπουργός, ο "υπηρετης του λαού", έχει βίλλα, είναι τόσο λογικό και θεμιτό όσο το να έχει παλάτι ή μέγαρο ο βασιλιάς ή ο δικτάτορας. Στο ίδιο καθεστός ζούμε, μόνο τα ονόματα και οι ορισμοί αλλάζουν, και αυτά στα χαρτιά.
• Μετά κατηγορείτε τους εαυτούς σας ως παθητικούς πολίτες. Ρε μαλάκες είμαστε ένα μπάχαλο 10 εκατομμυρίων με πρωτεύουσα 4 εκατομμυρίων και όχι σε φιλελεύθερη ή αναρχοαυτόνομη κοινότητα οπου ο καθένας έχει λόγο για τον εαυτό του και τον πλησίον. Ψηφίζουμε άρχοντες ακριβώς για να μη χρειάζεται να κάνουμε τη δουλειά τους. Όποιος έχει την κλήση να γίνει ακτιβιστής, ας γίνει, αλλά μη μας χώνετε στο ίδιο τσουβάλι όσους δεν έχουμε την ίδια κλήση
• Λέτε πως οτι "φταίμε" επειδή "ψηφίζαμε" τους ίδιους επι 30 χρόνια. Υπενθυμίζω οτι ζούμε σε ένα μπαχαλο 10 εκατομμυρίων. Δεν εκλέγουμε πρόεδρο τάξης οπου μία ψήφος κάνει τη διαφορά. Οταν μιλάμε για εκατομμύρια ανθρώπους, το να λες "εμείς" δεν έχει νόημα. Η ψήφος είναι απρόσωπη. Δεν έχει σημασία τί θα ψηφίσεις εσύ, αλλά τί θα ψηφίσουν 9.999.999 άλλοι μαλάκες εκτός απο σένα. Και να ψηφίσεις τους καλούς, αυτοί θα βγάλουν τους κακούς. 
• Οι μισοί απο αυτούς που θα πληρώσουν (εμείς ή "τα παιδιά μας") μόλις πρόσφατα αποκτήσαν δικαίωμα ψήφου, ή δεν αποκτήσανε ακόμα. Παρόλαυτά θα πληρώσουν επειδή σύμφωνα με τη μαλακισμένη λογική του σύστηματος (την οποία υιοθετείτε και ηθικά) φταίνε, επειδή γεννηθήκαν και αναπνέουν.
• Το σύνταγμα και το  πολιτευμα θεωρούν τους άρχοντες ως κεχρισμένους απο την ιερή ψήφο του αλάνθαστου λαού. Το πολίτευμα όμως δεν λαμβάνει υπόψη τα ψέμματα και τη δημαγωγία που επηρρεάζουν αυτή την "ιερή" ψήφο. Δεν λαμβάνει υπόψη οτι ο "ώριμος ενήλικας πολίτης" των 18 ετών θα πιστέψει πιο εύκολα αυτή τη δημαγωγία, ελπίζοντας ένα καλύτερο μέλλον

Οπως το πολίτευμα δεν το αφορα το τί τρέχει τριγύρω στον πραγματικό κόσμο, και το ποιός πραγματικά φταίει, ετσι και εγώ δεν δέχομαι την "πραγματικοτητα" όπως την αντιλαμβάνεται το πολίτευμα, που με καταλογίζει συνυπεύθυνο στο σύστημα. Ναι, απο την πλευρά της πολιτείας όλοι θα πληρώσουμε, επειδή δε γίνεται αλλιώς. Ναι, όλοι θα υποστούμε τις όποιες συνέπειες, θέλουμε δε θέλουμε - στερήσεις, πείνα, φτώχεια, ανεργία. Μή μας ζητάτε όμως να έχουμε και ενοχές για πράγματα που δεν κάναμε. Δε θα συμμετάσχω στο πάρτυ αυτοκριτικής και τύψεων απο πάνω. Θα πληρώσω, αλλά σε αντίθεση με σας, εγώ δεν φταίω, δεν αποδέχομαι τη συνενοχή, δεν δέχομαι τη συλλογική ευθύνη, δεν δέχομαι να συμπεριλαμβάνομαι στο "μας" της ενοχής σας, και κατηγορήστε με όσο θέλετε για το αντίθετο.

Η τακτική των φταιχτών να μας κάνουν όλους συνενόχους, είναι παλιό κόλπο.

Όσο και να βρίζετε τους Γαλαζοπράσινους και τους εαυτούς σας που τους ψηφίζατε 30 χρόνια, εσείς οι ίδιοι θα τους ξαναψηφίσετε και θα τους ξανψηφίζετε κάθε φορά, και απόδειξη θα είναι οι επόμενες εκλογές. Εδώ θα είμαι και θα πω "σας τά λεγα εγώ". Μόκο, ζώα!!

(η γελοιογραφία είναι  του Σπύρου Δερβενιώτη)

Απολογισμός: ένας χρόνος μετά

Το παρόν "βλογ" φέτος το καλοκαίρι έκλεισε ένα χρόνο ύπαρξης και ένα χρόνο μετά, είναι και παραμένει ένα βλογ για το μπούτσο. Ίσα ίσα 12 αναρτήσεις (13 με αυτή), και απο αναγνωσιμότητα αρχίδια.

Στις δραστηριότητες του βλογ έχουμε να αναφέρουμε (έτσι για τα πρακτικά) μια αλλαγή απο σκοτεινό-ξεκούραστοστηνανάγνωστηskin, σε ροζουλί-φλώρικο-κοριτσίστικο ωστε να κάνει κοντράστ με τη σκληρή και βαριά θεματολογία

Και τώρα αγαπητοί μου πάμπολλοι αναγνώστες, οι επιτυχίες του βλογ:

Ναι κύριοι, το διαδικτυακώς μεγαλύτερο σουξέ του βλογ αποτελεί η επιστημονική ανάλυση του Φουσέκη. Το διαδίκτυο έκανε το θαύμα του και ο Λόγος εξαπλώθηκε. Παρότι κοίταξα στο γκουγκλ για "Φουσέκης" και το "xosimo" το καταχωνιάζει στον πάτο, ανακάλυψα οτι αρκετοί συνάνθρωποι αναζήτησαν τη γνώση σε αυτό το πόνημά μου. Λες η τακτική του να πρήζω τον ένα και τον άλλο "κοίτα τί εγραψα για τον Φουσέκη" να έπιασε τόπο; Λες να διαδώθηκε απο στόμα σε στόμα; Τελος πάντων.

Ο Λόγος μου διαδίδεται λοιπόν, και το ανακαλυψα πρωτη φορα οταν 2 μαλάκες ανταλλάξανε ένα βίντεο στο Φέιςμπουκ με τη φάρσα "Λάθος". Τύπος ονόματι Ευάνθιος (?) πολύ σωστά σχολίασε οτι δεν είναι του Φουσέκη και απο κάτω παρέθεσε (τα-ραν-τα-τααααααν!) λινκ στην ανάρτησή μου!!!

Και απο κάτω σχολίασε: "Προφανώς δεν έχετε τόσο ελεύθερο χρόνο μ΄αυτόν που το έγραψε [εμένα εννοεί] για να κάτσετε να το διαβάσετε όλο, αλλά ο τύπος είναι θεός. [πάλι εμένα εννοεί]"

Ενα άλλο λινκ στην ανάρτηση αυτή λοιπόν, έχει δημοσιευτεί απο τον τύπο ονόματι Vallomas σε αυτό το φόρουμ οπου περι φαρσών ο λόγος. Απο κάτω σχολιάζει

"Χαχαχαχα, δεν πάμε καλά. Πολυυυυυύς ελεύθερος χρόνος. [για μένα λέει]

(πάντως καλά τα λέει) [πάλι για μένα λέει]"

Πιο παρακάτω, τύπος ονόματι Metal_Warrior απαντάει "ωραίος".

Φυσικά το καβλί μου έχει αγγίξει ταβάνι, όχι μόνο απο τα πορωτικά ονόματα (Metal_Warrior κι έτσι), αλλά και απο τα θετικά σχόλια.

Όσο για τον ελεύθερο χρόνο που κατανάλωσα για να γράψω αυτή την παπαριά, έχω να πω οτι πρωτον, η ανάρτηση γράφτηκε καλοκαίρι, και δεύτερον, έχει φάει περισσότερες επεξεργασίες απο όσα γαμήσια θα φάει η Jena Jameson μέχρι να πάρει τη σύνταξη της πορνοστάρ. Δεν ξύπνησα ένα Σάββατο πρωί και είπα "με τί στον πούτσο ανούσιο πράγμα να χαραμίσω το σουκού μου goddammit?". Η εξήγηση είναι απλή: αυτό που είδατε το έγραφα στάλα στάλα, αγάλι αγάλι πετραδάκι πετραδάκι, όποτε μου κάβλωνε.

Σε άλλο φόρουμ που κι εκεί πιάσανε το ίδιο θέμα, τύπος ονόματι awake έχει την ευγένεια να τιμήσει το βλογ μου παραθέτοντας το λινκ

Παμε παρακάτω όμως στο ίδιο φόρουμ (!), αλλά σε άλλη (!!) συζήτηση περι φαρσών: τύπος που ένας παπάς τον βάφτισε xHATEBREEDx, δημοσίευσε το λίνκ σε αυτή την ανάρτηση του, σχολιάζοντας φυσικά "κοιταξτε το παληκαρι ολοκληρη βιογραφια για ενα ατομο που ουτε καν ξερει ποιος ειναι. Αιντε τρελα στα βουνα."

Εχω να πω στον xHATEBREEDx καταρχάς οτι είμαι κοπέλα. Κατα δεύτερον "καλωσήρθες στο Ίντερνετ μεγάλε" και να μου πει ποιός έχασε τη λογική να τη βρω εγώ. Επίσης έχω να επισημάνω οτι τα χοντρά κοχόνια φαίνονται όταν μπορείς απο το ελάχιστο να βγάλεις το πολύ. Και φυσικά επειδή έχω βγάλει και γυμνάσιο, εκπαιδεύτηκα να βάζω σάλτσες στα γραπτά για να "δείχνουν". Μια φορά σε ένα διαγώνισμα η μαλάκω η καθηγήτρια μου εβαλε κατω απο τη βαση και στο διπλανο μου ειχε βαλει 14-15. Κοιταω το γραπτο του λοιπον, και τι να δω; ότι έλεγε αυτός τα είχα γράψει κι εγώ, μόνο που αυτός είχε βάλει μερικές μαλακίες παραπάνω. Εμένα η απάντηση ήταν μία σωστή παράγραφος, αυτουνού ήταν μια σελίδα μαλακίες οπότε ποιός θα πάρει τον καλύτερο βαθμό; Φυσικά αυτός που την έχει μεγαλύτερη.

(παντως στην ανάρτησή του ο τύπος έχει κανει copy μια σημαντική αποκάλυψη για τους Πατρινούς που ειχε δημοσιευτεί στο koproskylo.gr. Το σάιτ δεν υπάρχει πια, οποτε η ανάρτηση του παληκαριού αποτελεί document.)

Για επίλογο, θα πω οτι ένα απο τα κινητρα μου για το άρθρο για τον Φουσέκη, ήταν για να φαντάζομαι τα έκπληκτα μούτρα αυτών που θα το διαβάσουν. Όπως βλέπω, αρκετοί συνάνθρωποι θα γούρλωσαν τα μάτια, θα πήραν το αμήχανο χαμόγελο της λοβοτομής, και θα είπαν ένα "ρε το μαλάκα που τάγραψε αυτά". Ο σκοπός εκπληρώθηκε, αλλά θα ήθελα να είχα και μια κάμερα

Για τα παραπάνω ένα εχω να πω: είναι ακόμα η αρχή! Στις επόμενες αναρτήσεις θα κατακτήσω το διαδίκτυο!

Φράσεις που μου τη σπάνε #9: Το χιούμορ των δασκάλων

Πάλι όταν ήμαστα μικλά παιζάκια, και ζούσαμε μέσα στην αθωότητα και ανεμελιά του σχολείου, των διαβασμάτων, των φροντιστηρίων, του ωδείου, του μπαλέτου, των ιδιαιτέρων κλπ ε, πώς να το κάνουμε.... πότε πότε δεν μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας.

Φυσικά για αυτό υπήρχε κάποια εξήγηση. Απο την πιο προφανή (βλ. άλλες προταιρεότητες [βλ. παιχνίδι]) μέχρι την πιο ουσιαστική.

Θα γίνω πιο σαφής σε αυτό το "ουσιαστική": ας είμαστε ειλικρινείς, έχουμε ένα σάρκινο εγκέφαλο και όχι οργκανάιζερ. Με άλλα λόγια "άνθρωποι είμαστε" ή με άλλα λόγια "ένα μυαλό είναι αυτό". Πάμε λοιπόν το πρωί της Πέμπτης ας πούμε, σχολείο, και εκεί που πιστεύεις οτι είσαι διαβασμένος πχ στα Αρχαία και έχεις μάθει φαρσί το μονόλογο του Κρέοντα, ξαφνικά η πραγματικότητα σε γειώνει.

Δεν είχες να μάθεις μόνο το μονόλογο του Κρέοντα. Εκεί που είχες βάλει σημείωση τελευταία φορά, έπρεπε να πηδήξεις 3 σελίδες και να μάθεις μετά το μπινελίκι του Κρέοντα προς τον Τειρεσία. Α ναι! σαν μια ανάμνηση απο ένα παράλληλο σύμπαν ή κάποιο ταξίδι στο χρόνο, θυμάσαι οτι ο προφέσσορας σας είπε να κάνετε κατ εξαίρεση αυτό το πήδημα. Θυμάσαι καθαρά οτι ο εναλλακτικός εαυτός σου, είχε βάλει μια άλλη επιπρόσθετη σημείωση σε εκείνο το σημείο 3 σελίδες μετά. Τώρα πλέον το βλέπεις! Αλλα θα ορκιζόσουν οτι στο primary universe στο οποίο ζούσες μέχρι χτες που έκανες το διάβασμα, δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο, και δεν υπήρχε κανένας λόγος να κάνεις το πήδημα και να δεις τη σημείωση. Έτσι δεν την είδες ποτέ.

Όταν όμως είσαι άτυχος και σε εξετάσει, ακολουθεί αυτός ο διάλογος ο οποίος σε όλους μας θυμίζει κάτι.

- Γιατί παιδί μου δεν διάβασες το σημείο με τον Τειρεσία;
- Εεε... το... το ξέχασα κύριε
- Έφαγες χτές;
- Ορίστε;
- Ρωτάω αν έφαγες χτες
- Ε, ναι κύριε
- Να φας δεν ξέχασες!

Ο προφέσσορας, πολύ σωστά, μας λέει οτι οποιοσδήποτε - ανώτερος απο αμοιβάδα - ζωντανός οργανισμός "θυμάται" να ικανοποιήσει βασικές οργανικές ανάγκες επιβίωσης, και που ακόμα και να τις ξεχάσει, θα του τις θυμήσει κάποιος άλλος (πχ. "Βασιλάαααακη! Έλα να φας παιδί μου!").

Όποιος λοιπόν μπορεί να θυμηθεί να ικανοποιήσει μια τέτοια ανάγκη, εννοείται οτι μπορεί πολύ εύκολα, αυτονόητα, και ενστικτωδώς, σα να είναι δεύτερή του φύση, να θυμάται οτι πριν 7 μέρες (αφού έχουν μεσολαβήσει 7 ύπνοι, ένα σαββατοκύριακο, 14 πήγαινέλα απο και προς το σπίτι, 49 ώρες σχολείο, 10 διαφορετικά μαθήματα 2-3 διαγωνίσματα, 2 ξένες γλώσσες, 4 φροντιστήρια και διάβασμα 5 άλλων μαθημάτων χτες το βράδυ), σε κάποια τυχαία και "σημαντική" για τη ζωή του στιγμή, κάβλωσε στον τάδε προφέσσορα οτι αυτή τη φορά κατ' εξαίρεση δεν θα είχαν συνεχόμενο κείμενο, αλλά θα πηδούσαν 3 σελίδες για να συνεχίσουν.

Φυσικά. Αλλά εκείνη τη στιγμή βρισκόμαστε στο χείλος της ρόμπας (μας κοιτάζει και η όμορφη Μαριαντζελίνα [ή άλλο καβλωτικό κοριτσίστικο όνομα της προτίμησής σας] απο το πιο πίσω θρανίο και γελάει) και μας φαίνεται οτι ο προφέσσορας μας έχει pwnάρει με το πιο λογικό και πετυχημένο επιχείρημα του κόσμου. Μας έχει στριμώξει στον παροιμιώδη τοίχο της παροιμιώδους Cloud City και σαν παροιμιώδης Darth Vader είναι έτοιμος να ρίξει την παροιμιώδη χαριστική βολή με το παροιμιώδες Lightsaber.

Κάτι μέσα μας έχει βραχυκυκλώσει. Η λογική μας διαμαρτύρεται. Ξέρουμε οτι κάτι δεν πάει καλά. Οτι κάπου υπάρχει τρύπα πιο μεγάλη απο τη μουνότρυπα της Kayden Kross. Αλλά δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τί στο μπούτσο είναι αυτό που δεν πάει καλά.
Με απλά λόγια, δεν μας έρχεται στο μυαλό οτι το φαγητό δεν ξεχνιέται επειδή είναι λίιιιιγο πιο ζωτική και φυσιολογική διαδικασία ενώ το να θυμόμαστε κάθε λεπτομερεια πριν 7 μέρες δεν είναι.

Χαμηλώνουμε το βλέμμα, μετράμε τα δευτερόλεπτα, και περιμένουμε τον προφέσσορα να ξεθυμάνει και να ασχοληθεί με την επόμενη μαλακία του μαθήματος.

Βέβαια δεν είναι αυτή η μόνη περίπτωση που οι δάσκαλοι βραχυκυκλώνουν τους νευρώνες της λογικής μας. Έπεσε σύρμα απο το Βασιλάκη να κάνουμε κάποια σκανταλιά; Τολμήσαμε να την κάνουμε; Το αναφέραμε στο δάσκαλο; Ε, θα μας "αποδείξει" το παράλογο της σκανταλιάς μας με την εξίσου "λογική" παρομοίωση "Αν σου έλεγε ο Βασιλάκης να πηδήξεις απο το παράθυρο, θα πήδαγες"; Αγνοώντας φυσικά οτι η σκανταλιά που κάναμε με το Βασιλάκη δεν αποτελεί μοιραία once-in-a-lifetime πράξη, και ούτε αντιβαίνει στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης κάποιου έμβιου οργανισμού.

Χρόνια μετά θα εμπλακούμε σε κάποια επιχειρηματολογία. Κάποιος που διαφωνεί μαζί μας pwnάρει απλά με την απάντηση "ατυχής σύγκριση". Και θα πούμε "Α, ναι ρε γαμώτο, αυτό έπρεπε να του πω του καριόλη του δάσκαλου!"

Φράσεις που μου τη σπάνε #8: Η σεβασμιότατη άποψή μου

Έχετε παρατηρήσει οτι όποτε θίγουμε ένα controversial (όπως λέμε στο χωριό μου) θέμα, που αναμένεται να προκαλέσει διαφωνίες, η αντίδραση κάποιου θα είναι να μας αποστομώσει με μια ατάκα του τύπου

"Άποψή σου, και είναι σεβαστή"

Θα αναλύσω αυτή τη φράση επιστημονικά σε δύο μέρη.

Πρώτα πρώτα η σημείωση του προφανούς. Το οτι είπα οτι η Σκάρλετ Γιόχανσον είναι φόλα, είναι (ω της εκπλήξεως) άποψή μου, και όχι πχ του γιου του μάυρου του αετού, του Φούφουτου ή του Τζων Σμίθ. Θα έλεγα οτι είναι απόδειξη οτι ο συνομιλητής μας δεν έχει μυωπία ή αλτζχάιμερ και όντως αναγνωρίζει οτι εγώ είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος που μιλάει με τη φωνή μου καθώς και οτι αμφιβάλει οτι ο Φούφουτος έχει μπει στο μυαλό μου σαν να είμαι ο Μάλκοβιτς και μιλάω εκ μέρους του.

Κάποιοι βέβαια κάνουν κατάχρηση αυτής της ατάκας σε σημείο διαλογικού ρύπου. Σε ένα φόρουμ που συζητούσαν πολιτική, πετάγεται ένας παπάρας και τί λέει προκειμένου να διαφωνήσει με έναν άλλον; Κάνει quote το μήνυμα του άλλου και επισημαίνει:

"Κι όλα αυτά, υπενθυμίζουμε, είναι αποκλειστικά η άποψή σου και μόνο."

Αυτή λοιπόν η δήλωση του προφανούς ήταν η συγκλονιστική "συνεισφορά" του στο διάλογο.

Στην ουσία βέβαια ο συνομιλιτής προσπαθεί με κάπως αποτυχημένο τρόπο να μας πει ευγενικά "αυτό που λές είναι απλα η λάθος άποψή σου την οποια την έχεις μόνο εσύ ο γραφικός και οχι εμείς οι υπόλοιποι φυσιολογικοί μάγκες". Αν πιστεύει λοιπόν το οτι επειδή είναι η άποψή μας, όχι των άλλων, και οτι είναι λάθος, γιατί δεν έχει τα αρχίδια να μας το πει κατάμουτρα;

Και προχωράω στο δεύτερο μέρος.


Το οτι η αποψή μας είναι σεβαστή είναι άλλο ένα πράγμα που μου τη σπάει και είναι εξίσου αυτονόητο, απο τη στιγμή που δεν έχουμε χούντα, μεσαίωνα ή κάποιο θεοκρατικό καθεστώς. Σεβασμός στην άποψη του άλλου σημαίνει οτι μπορώ να λέω οτι ο Σπάιντερμαν είναι πιο δυνατός απο τον Γιου-γκι-Ο χωρίς να έχει ο άλλος δικαίωμα να με κρεμάσει ανάποδα και να με μαστιγώσει για να υποστηρίξω τον Γιου-γκι-Ο. Απο κει και πέρα όμως τι;

Πίσω απο τα γράμματα βέβαια σημαίνει το εξής: "λες πίπες και παπαριές αλλά εγώ είμαι μάγκας, ανώτερος χαρακτήρας και δημοκράτης και σου του υπενθυμίζω λέγοντας οτι ανέχομαι το παραλήρημά σου χωρίς να σου πω βούλωσε την τρύπα σου"
 
Υπενθυμίζω στους κυρίους "ανώτερους χαρακτήρες" οτι ο σκοπός σε ένα διάλογο δεν είναι να αποδείξουμε οτι η άποψή μας είναι σεβαστή, που είναι εξ ορισμού, αλλά να μας ακούσει ο άλλος και να αποδείξουμε οτι δε λεμε μαλακίες. Στον πραγματικό διάλογο μιλάμε όχι για να τιμήσουμε τη Δημοκρατία, αλλά για να μας ακούσει αυτός που έχει αντίθετη άποψη, και άμα θέλει να το ξανασκεφτεί. Έτσι σέβεται πραγματικά την άποψή μας.

Αλλά ο υποκειμενισμός είναι τόσο έντονος πλέον που είναι απαράδεκτο έστω και να σκεφτείς οτι μπορει να επηρρεάσεις την άποψη του άλλου. Η πολιτικά ορθή ανταλλαγή απόψεων μη χέσω, έχει καταντήσει "πινγκ-πονγκ απόψεων": μιλάμε μόνο για να μιλήσουμε επειδή οι απόψεις μας είναι "σεβαστές". Κατά τα άλλα μιλάμε χωρίς να μας ακούει κανένας, χωρίς να ακούμε κανένα, χωρίς ποτέ να ξανασκεφτούμε αυτά που ακούσαμε και στο τέλος να έχουμε την ίδια ακριβώς γνώμη που είχαμε πριν το διάλογο, σα να μη έγινε ποτέ.

Γιατί... μη ξεχνάμε, αν αλλάξουμε γνώμη, ο άλλος είναι φασίστας!

Φράσεις που μου τη σπάνε #7: Ηθοπχιός σημαίνει φως

Disclaimer: το παρόν βγήκε να έχει λιγότερα μπινελίκια και περισσότερο κοινωνικοϋπαρξιακό προβληματισμό απο τα προηγούμενα. Ισως αν έχωνα πιο πολλά μπινελίκια, κάποιος (απο τα δύο-τρία (2-3) άτομα που με διαβάζουν) θα νομίσει οτι είμαι ρατσιστικώς διακείμενος εναντίων των ηθοποιών επειδή ξέρω γω έτσι μου τη γκάυλωσε.

Απο την άλλη, φοβάμαι οτι μεταλλάσσομαι σε blogger :/

Ξεκινάω: Οι ηθοποιοί έχουν ως επάγγελμα κάποιες ιδιότητες και υποχρεώσεις που δεν έχουν πολλά άλλα επαγγέλματα.

1. Πρώτα πρώτα, ο ηθοποιός κάποτε είχε "κακό" όνομα, πάνω κάτω όπως οι καμπαρετζούδες στη σημερινή σόου-μπιζ. Ένας γονιός της εποχής (παρακαλώ οπτικοποιήστε κάτι σε Τσαγανέα) δε δεχόταν το παιδί του να γίνει ηθοποιός. Ήθελε κάτι σε γιατρό-δικηγόρο. Όμως ο ηθοποιός ένιωθε μια ιερή φλόγα μέσα του που τον έκαιγε, και για χάρη της θα γινόταν κώλος με τους γονείς του και θα εγκατέλειπε το σπίτι του με 2 δραχμές στην τσέπη.
   Πάνω κάτω όπως τα τραβέλια δηλαδή. Που λόγω ανυπέρβλητης βιολογικής ανάγκης θα εγκατέλειπαν τα πάντα, ακόμα και με κατάρες των δικών τους, προκειμένου να βρουν τον εαυτό τους.
   Ή όπως κάποιοι καλόγεροι, που παρά τον πόνο και τις αντιρρήσεις τον δικών τους, αφήνουν τα εγκόσμια πίσω για να βρουν το Θείο (δεν εννοώ τον uncle).
   Ομολογώ οτι εγώ δεν έχω τα παπάρια για να αφήσω τη ζωή μου για κάποιο πάθος και αυτό είναι το πρώτο σημείο που κάνει τους ηθοποιούς εκείνης της γενιάς αξιοσέβαστους.
2. Ύστερα ο ηθοποιός έχει υποχρεώσεις: ο ηθοποιός δεν αρρωσταίνει ποτέ ("ανεβαίνει στη σκηνή και με 40 πυρετό"). Επίσης πάνω στη σκηνή "εξίσταται" και πρέπει να συνεχίσει το ρόλο του, ακόμα και αν τον γιουχάρουν.
   (Τώρα αν τα αναφέρει αυτά κάποιο επίσημο εγχειρίδιο στη Δραματική Σχολή, δεν το ξέρω. Ισως ο ηθοποιος "εξίσταται" και δεν πρεπει να εμ... "βεβηλώσει" το ρόλο του εγκαταλείποντάς τον ή απαντώντας στο κοινό. Ίσως είναι Bad Karma. Μπορεί η απότομη μετάβαση να αφήσει ανοιχτές πύλες σε άλλες διαστάσεις ή να εξορίσει την ψυχή του στο Λίμπο).
3. Τέλος, ο ηθοποιός έχει κάποιες αξιώσεις. Εκπαίδευσε και διασκέδασε χιλιάδες κόσμο στην πορεία του, οπότε πρέπει να τον θυμόμαστε και να τον τιμάμε όταν βγει στη σύνταξη και (συνήθως, για κάποιο λόγο) μένει απένταρος στην ψάθα χωρίς οικογένεια. Δικαιούται λοιπόν να έχει το Σπίτι του Ηθοποιού και άλλα παρεμφερή ιδρύματα. Επίσης μετα θάνατον πρέπει να τον θυμόμαστε σαν ήρωα.

Και τώρα θα σας πώ γιατί τα παίρνω όταν ακούω αυτές τις καραμέλες, και τις politically correct εκθειάσεις της προσφοράς του ηθοποιού.

Ωραία όλα αυτά αλλά ρε πούστη προς τί όλος αυτός ο "παγανισμός"; Δηλαδή τί κάνει το επάγγελμα του ηθοποιού πιο ιερό απο κάποια άλλα. Φυσικά πέραν του οτι η διασημοτητα τους καθιστά στην πεφωτισμένη ελίτ των σελέμπριτων και διασήμων.

Θα μπορούσα τώρα να ξεκινήσω ένα φτηνό φλέιμ '90ς και να πω "Ο γιατρός είναι 'πιο καλό επάγγελμα' απο τον ηθοποιό γιατί σπούδασε πιο πολύ και τώρα σώζει ζωές" αλλά δε θα το κάνω. Θα συγκρίνω όμως με κάποιο παρεμφερές, πνευματικό επάγγελμα, για να δούμε αν έχουν ίδια καθήκοντα και ίδιες αξιώσεις.

Εκπαιδευτικός, ξέρω γω.

Ο εκπαιδευτικός παρά τις προφανείς ομοιότητες με τον ηθοποιό (είναι όρθιος μπροστά σε κάποιο κοινό παίζοντας κάποιο ρόλο) επιτελεί πνευματικό-intellectual έργο: Ξεστραβώνει εμάς τα τούβλα, μας "κάνει ανθρώπους". Απο τη ζωή κάποιου εκπαιδευτικού θα περάσουν περίπου 30.000 παιδιά. Σημαντικό η όχι δεν ξέρω. Θα μπορούσα να ζήσω χωρίς να ξέρω ποιός ήταν ο Ρήγας Φερραίος, καθώς και θα μπορούσα να ζήσω με περισσότερο παιχνίδι και λιγότερα μπινελικώματα απο μέσα μου για τον κομπλεξικό μου δάσκαλο.

Η διαφορά ποιά είναι;

Ο εκπαιδευτικός δεν έχει αξιώσεις...
δεν κοκορεύεται οτι η δουλειά του είναι "ιερή" και οτι "και με 40 πυρετό έχει καθήκον να μπει στην αίθουσα" παρότι η παρουσία του είναι εξίσου (αν όχι πιο) απαραίτητη...
αν γεράσει φτωχός και άκληρος δε θα έχει κάποιο "Σπίτι του Εκπαιδευτικού" να τον φροντίσει...
δεν θα τιμηθεί απο πολιτιστικές εκδηλώσεις με βραβεία και αναγνώριση...
δεν θα βραβευτεί για το έργο ζωής του, και αν βραβευτεί, δε θα το δειξει κανένας...
δεν μνημονεύεται σε τραγούδι όπως "Εκπαιδευτικός σημαίνει φως"...
και δεν περιμένει φήμη και υστεροφημία.

Δεν ξέρω πόσα επαγγέλματα θα μπορούσατε να βάλει ο καθένας στη θέση του "Εκπαιδευτικού" και να ζυγίσει πόσο πιο "καλό επάγγελμα" είναι σε σχέση με τον ηθοποιό

Καταλαβαίνω οτι στην "παλιά εποχή" οι ηθοποιοί ίσως ήταν ήρωες αφού έβγαιναν μέσα απο δύσκολες συνθήκες. Καταλαβαίνω οτι ακόμα πιο παλιά η ηθοποιΐα ήταν ιερουργία αφού ο Θέσπης παίζοντας κάποιο ρόλο γινόταν Διόνυσος σε ενα πνευματικό-μεταφυσικό επίπεδο (ναι ρε, πήγα και Γυμνάσιο). Αυτά όμως ηταν τότε.

Τώρα, ο ηθοποιός (αν εξαιρέσουμε τις ελιτίστικες καταβολές στη σόου-μπιζ) είναι ένα επάγγελμα, καθόλου πιο ιερό απο του μπακάλη, του πυρηνικού φυσικού ή του δημοσιογράφου!! Καιρος να εκσυγχρονιστούμε τώρα και να αφήσουμε τους ιδεαλιστικούς παγανισμούς και την εξιδανίκευση ενός επαγγέλματος εξαιτίας της ιστορικής φορτίσεως που φέρει (πωπω σαν Κνίτης ακούγομαι)

Αντί επιλόγου:
Πριν λίγο είχα σκεφτεί ένα γαμάτο επίλογο, αλλά τον ξέχασα. Να όμως ένα λινκ που τα λέει όλα: http://www.slang.gr/lemma/show/theatranthropos_17540

Φράσεις που μου τη σπάνε #6: Κατουρώντας κόντρα στον άνεμο

Οταν ήμαστα μικλά παιζάκια η δασκάλα μας έλεγε να μη κοροϊδεύουμε, ζατί...


"Όποιος κοροϊδεύει τον άλλο, κοροϊδεύει τα μούτρα του"


Μάλιστα...


Το ωραίο ήτουνα όταν μας το λέγανε αυτό για "παρηγοριά", όταν δηλαδή μας κοροϊδεύανε τα άλλα τα κακά παιζάκια.

Δηλαδή οκ, γίνεσαι ρόμπα δημοσίως, στους νταήδες, τις πιπινίτσες κλπ, αλλά βαθιά μέσα στη συνείδησή σου έχεις μια εσωτερική ηρεμία, μια ηθική πληρότητα, ξέροντας οτι αυτοί που σε κοροιδεύουν, στην πραγματικότητα κοροιδεύουν τα μούτρα τους, και δεν το ξέρουν. Αλλά εσύ το ξέρεις, και δεν τους το λες! Χιχι, πονηρούλη!

Την επόμενη φορά δηλαδή, όταν τα πάρεις, όταν θυμώσεις για τα καλά, και τολμήσουν οι άλλοι να σε κοροϊδέψουν θα τους πεις στα ίσα "Όποιος κοροϊδεύει τον άλλο, κοροϊδεύει τα μούτρα του" και θα τους γειώσεις. Θα τους βάλεις στη θέση τους λέμε! Θα τους πατήσεις σα σκουλήκια και θα φύγεις απο το πεδίο της διένεξης υπερήφανος και 2 μέτρα ψηλότερος ενώ αυτοί μαζεύουν τα κομμάτια τους.

ΡΕ ΔΕΝ ΚΟΒΕΤΕ ΤΟ ΔΟΥΛΕΜΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΑΚΥΡΕΣ ΗΘΙΚΟΛΟΓΙΕΣ;;; 

 Δηλαδή τη στιγμή που εγώ γίνομαι χώμα απο τη ρόμπα, θα σκέφτομαι οτι οι νταήδες (που μεθαύριο θα με κλέβουν, θα με εκμεταλλεύονται, θα με πατάνε) σε κάποια εναλλακτική μυστικιστική διάσταση, βρισκονται απέναντι απο το αστρικό τους σώμα και αυτο-κοροϊδεύονται; ή αλληλο-κοροϊδεύονται τεσπα, γιατι δεν ξέρω τί ισχύει σε τέτοιες σουρρεαλιστικές παπαριές;

Ναι οκ, μας πείσατε και νιώθουμε καλύτερα τώρα, κύριοι μεγάλοι. Επίσης έχω νέα: αυτοί που σας κλέβουν στην ουσία κλέβουν τον εαυτό τους αλλά δεν το ξέρουν. Οπότε μη γκρινιάζετε.

Σε 80 χρόνια ο αμείιιιιλικτος χρόνος  θα τους δείξει τη σκληρή του όψη όσο τα γηρατειά θα τιμωρήσουν όλους όσους σας αδίκησαν!! Με πόνους, ακράτειες, κούραση και ασθένειες! Μουαχαχαχα!

Φράσεις που μου τη σπάνε #5: Η αρετή της ψυχραιμίας

Μας έχει τύχει ουκ ολίγες φορές. Λέμε κάτι, μια κουβέντα παραπάνω βρε αδερφέ, και/ή  τα παίρνει κάποιος μαζί μας, συνήθως στο διαδίκτυο βέβαια γιατί κοτάει απο κοντά.


Βλέπεις λοιπόν τον άλλο να σε κοιτάζει απειλητικα, καμιά φορά να απλώνει τα χέρα του στο λαιμό σου κιόλας, να σε αρπάζει απο το γιακά, ή (σε περίπτωση διαδικτύου) να γράφει-γράφει-γράφει κατεβατά με μπινελίκια, για εκει που "δεν ήσουν εντάξει". Ακόμα και στα γραπτά νιώθεις το σφυγμό του βρε παιδί μου να βαραει κόκκινο, και το αίμα του να βράζει (ναι, ακομα και γραπτώς!!). Ε, εκει κοντά λες, τι αφιονίστηκε έτσι αυτός;; και εκστομίζεις το κλασσικό:

- "Ηρέμησε ρε παιδί μου"

για να σε ταπώσει αυτός με το ακόμα πιο κλασσικό (αφού στιγμιαία χαμηλώσει τη φωνή του ή αφήσει το Shift):

- "Ήρεμος είμαι"
(drum fill!!)

ΧΑΧΑΧΑΧΑ!! Μα ναι, πλακα σου εκανε βρε, νομιζες οτι στα αλήθεια τα είχε πάρει;; Οχι δα! Αφου είναι τέρας ηρεμίας. Να, δεν έβλεπες καπου εκεί μεταξύ του "θα σου ξεριζώσω τα αρχίδια" και του "θα σου γαμήσω ό,τι έχεις αγάμητο", λίγο πριν του βγουν καπνοί απο τα αυτιά και του κοκκινίσουν τα μάτια, τί ήρεμα και γαλήνια άπλωνε τον τραχανά, χόρευε μπαλέτο και κούρευε το γκαζόν θαυμάζοντας την ηλιόλουστη μέρα, ταυτόχρονα;

Και οχι, μη  κοιτας οτι στην επομενη φράση θα αρχίσει να φωνάζει και να μπινελικιάζει ή θα πατήσει το CAPS LOCK. Είναι ηθοποιός λέμε!

Το θέμα είναι ποιός δουλεύει ποιόν. Ναι ρε μαλάκα, μας έπεισες οτι είσαι πολύ ήρεμος, φαίνεται αυτό. Κι εγώ μόλις εχτές βγήκα απο τη σπηλιά του Πλάτωνα και οταν καποιος μου δείχνει τα δόντια του ακόμα δεν ξέρω αν είναι επειδή χαμογελάει.

Ακριβώς επειδή ΔΕΝ σε βλέπω ήρεμο σου λέω να ηρεμήσεις.

Πως; Είσαι ηρεμος;;; ΝΑ ΗΡΕΜΗΣΕΙΣ ΚΙ ΑΛΛΟ ρε παπάρα!!

Και οχι, δεν ειμαι ηρεμος :)